kelimeler birbirini kovalıyor içimde, hiçbiri kovaladığı düşüncenin hızına yetişemiyorken benden onları biraraya getirip anlamlı cümleler halinde dizmemi bekliyorlar arsızca. Yer yer şirretleşiyorlar , koşup dururken ordan oraya; ya bir satır arasında kağıda dökülmek ya da iki kelam arasında pat diye ağzımdan çıkıvermek için yapmadıklarını bırakmıyorlar bana.Bazen korkuyorum kendimden daha doğrusu kelimelerimden , düşünüyor muyum konuşuyor muyum farkında olmadan firarlarından korkuyorum . Sıraya girmeyi reddeden küçük anarşistler olduklarının farkında mı değiller yoksa bana mı geçiyor nazları nedir, istiyorlar ki onlar bu kadar karmaşa içindeyken tutayım kollarından birbiri ardına dizeyim onları , dizildikleri yerde okunduklarında anlamlı olsunlar , '' çünkü''ler ;''neden''lerden sonra gelsin , bir sorunun akılcı yanıtı olsun ,''ve''ler ,''veya'' lar dikilsin tüm yapıcılıklarıyla; ''ama''ların amansız yıkıcılığına karşı.Biraz rahat bıraksalar beni , ben onlara onlar bana yardım edeceğiz, gün göreceğiz birlikte ama düşüncelerim hızla çalkalanırken içimde her kelime daha ağzımdan çıkarken eskirken onların da isyanı boşa değil , anı yakalayabilen ışığı görüyor ...Ama ben de kime yetişeyim ,kelimelerime mi sahip çıkayım , düşüncelerimin mi ayağına taş bağlayayım ?
