skip to main |
skip to sidebar
yola çıkıyorum artık ben, hayatımın bir dönemini kapatıyorum.Bahsettiğim yol sadece uçakla, otobüsle gidilecek bir yol değil elbet bahsettiğim kazandığım yeni sıfatla, işimde "tek başına" olmaya giden bir yol üstelik sadece bu da değil, yıllardır yaşadığım herbir köşesinde çocukluğum da dahil büyüyüp yetişirken anılar biriktirdiğim şehirden beni ayıran bir yol.
Bu yola çıkmadan yani gitmeden önce, açık kalmış defter yapraklarını bir kapatıp, okunmamış yeni sayfa , hatta yazılmamış beyaz bir sayfa açmak lazımdı ve ben kendimden, kendim gibi yaşamaktan vazgeçemezdim.yani sözün özü konuşulmalıydı ve bu son konuşmanın amacı "bak işte son lafı ben söyledim ve gol oldu "demek asla değildi bu da bana yakışmazdı.Gölge ilişkiler, arkası güçlü olmayan birliktelikler artık benden uzak olsun, yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var ki; iki kişilik ilişki içinde tüm yükü sırtlanmak artık benim harcım değil, böyle bir haksızlığı artık ben kendime yapamam.Zaten 30 yıllık düzenimi, bir daha ne yolla döneceğim belli olmadan( hatta dönüp dönemeyeceğim bile belli olmadan) terk edip, hem işte hem de özel hayatta yeni bir yol çizmeye hazırlanırken yani hali hazırda hayatım üstüme yeterince yük bindiriyorken, iki kişilik yalnızlıklar taşımak kesinlikle kendime yapamayacağım bir kötülük .Hayatın bu kadar farklı yerlerinde duruyorken, önümü net göremesem de isteklerim- beklentilerim konusunda netken ,senin benim yerime gelebilmen için yürünecek çok yolun var, yalnızlığında boğulmadan yürüyebilmen dileğiyle.Yerine getirilmemiş ahdım, söylenmemiş sözüm kalmadı artık , bu şehirden ayrılırken ayağımın takılacağı virgül, kafamın takılacağı soru işareti kalmadı, kendime yeni noktalama işaretleri ve kelimelerle yeni cümleler kurmaya gidiyorum,hoşçakal.... Sinem
ortada elini altına koymaya değer bulduğu bir taş varsa koymalı insan, çekeceği acının hesabını yaparak adımlarını kendine saklamamalı.Yoksa yürünen tüm yollar insanın yalnızlığına çıkar hale geliyor.İnsanın kendini seçmesi başka bir şey ama yalnızlığa bu kadar gönüllü olmak aslında kaybetme acısına katlanmaktan kaçmak, kendi korkaklığını "tek tabanca olmanın " arkasına saklamaktan başka bir şey değildir .
Gün gelip de yürünen yollar insanın yalnızlığına çıkar hale geldiğinde susturabildiğin iç sesinden başka, sesine duvarlardan başka ses gelmediğinde yalnızlığını sevmekle yalnızlığına mahkum olmak arasında seçim yapma lüksün çoktan elinden alınmış olacak ve sen, hem kaptanı hem tayfası olduğunu zanettiğin aslında kürek mahkumundan başka birşey olmadığın tek kişilik yaşam geminde yalnızlıklarına çarpa çarpa liman arayıp da kıyıya vuracaksın ,geçmiş olsun ...Sinem
Bu aralar hayatın yönü beklemekten yana akıyor; doğru zaman, doğru mekan, doğru insan, dönemeçlerin doğru yanı, hayatın getirilerinin iyi yanı...
beklemenin aslında pasif bir eylem olmadığını düşünüyorum artık, sadece kollarını birleştirip arkana yaslanıp izlemek değilmiş beklemek.Önüne çıkan ihtimalleri düşünmek, değerlendirmek,bunlar içinde değiştirilebilir olanlara müdahale etmek ve belki en sonunda kenara çekilmek.Hİç pasif bir durum değil.
Bence, kenara çekilip beklemek bile kendi içinde hareketli bir süreç, insaoğlunun gel- gitleri, keşkeleri, seçilmemiş olasılığa duyulan merak hatta özlem, bu karşıdan bakıyormuş, sessizce bekliyormuşuz gibi görünen durumun arka planı aslında.Durgun suyun dibindeki akıntı gibi kendi çapında metaforlar yaratıp kendi bildiği yöne akmaya devam eden bir şey aslında beklemek
Ve bizler nasıl oyuncularız ki beklenen gelene kadar süküneti korumayı rol biçmişiz kendimize hem de başarıyla...Sinem
Rivayet olunur ki, kuşların hükümdarı olan Simurg , Bilgi Ağacı'nın dallarında yaşar ve her şeyi bilirmiş.Bu kuşun özelliği gözyaşlarının şifalı olması ve yanarak kül olmak suretiyle ölmesi, sonra kendi küllerinden yeniden dirilmesiymiş
Kuşlar Simurg'a inanır ve onun kendilerini kurtaracağını düşünürmüş. Kuşlar dünyasında her şey ters gittikçe onlar da Simurg'u bekler dururlarmış. Ne var ki, Simurg ortada görünmedikçe kuşkulanır olmuşlar ve sonunda umudu kesmişler.
Derken bir gün uzak bir ülkede bir kuş sürüsü Simurg'un kanadından bir tüy bulmuş. Simurg'un var olduğunu anlayan dünyadaki tüm kuşlar toplanmışlar ve hep birlikte Simurg'un huzuruna gidip yardım istemeye karar vermişler.
Ancak Simurg'un yuvası, etekleri bulutların üzerinde olan Kaf Dağı'nın tepesindeymiş. Oraya varmak için ise yedi dipsiz vadiyi aşmak gerekirmiş, hepsi birbirinden çetin yedi vadi... İstek, aşk, marifet, istisna, tevhid, hayret ve yokluk vadileri...
Kuşlar, hep birlikte göğe doğru uçmaya başlamışlar. İsteği ve sebatı az olanlar, dünyevi şeylere takılanlar yolda birer birer dökülmüşler. Yorulanlar ve düşenler olmuş...
"Aşk denizi"nden geçmişler önce...". "Ayrılık vadisi"nden uçmuşlar...". "Hırs ovası"nı aşıp, "kıskançlık gölü"ne sapmışlar... Kuşların kimi "Aşk denizi"ne dalmış, kimi "Ayrılık vadisi"nde kopmuş sürüden... Kimi hırslanıp düşmüş ovaya, kimi kıskanıp batmış göle...
Önce Bülbül geri dönmüş, güle olan aşkını hatırlayıp;
Papağan o güzelim tüylerini bahane etmiş (oysa tüyleri yüzünden kafese kapatılırmış);
Kartal, yükseklerdeki krallığını bırakamamış;
Baykuş yıkıntılarını özlemiş;
Balıkçıl kuşu bataklığını.
Yedi vadi üzerinden uçtukça sayıları gittikçe azalmış. Ve nihayet beş vadiden geçtikten sonra gelen Altıncı Vadi "şaşkınlık" ve sonuncusu Yedinci Vadi "yokoluş"ta bütün kuşlar umutlarını yitirmiş... Kaf Dağı'na vardıklarında geriye otuz kuş kalmış.
Sonunda sırrı, sözcükler çözmüş: Farsça "si", "otuz" demektir... murg" ise "kuş"...
Simurg'un yuvasını bulunca ögrenmişler ki; "Simurg - otuz kuş" demekmiş.Onların hepsi Simurg'muş. Her biri de Simurg'muş. 30 kuş, anlamış ki, aradıkları sultan, kendileri;gerçek yolculuk ise kendine yapılan yolculukmuş....Simurg
